Op maandag hebben we de wekker vroeg gezet; we willen op tijd op het vliegveld zijn om de kist naar onze eerste bestemming te sturen. We hebben op aanraden van onze instructeur voor Jekyll Island gekozen. Dat schijnt een erg mooi eiland te zijn, tegen de oostkust van Amerika en net over de grens met Georgia. Om 10 over 10 start Sietse de motor van de N671MA om het eerste stuk te vliegen. Ik doe de radio en via verschillende luchtverkeersleiders worden we op onze route begeleid. Na ruim anderhalf uur staan we weer aan de grond.
We kunnen hier naar het toilet en via de beschikbare Wifi de laatste updates voor het weer en NOTAMs binnenhalen. Zowel Sietse als ik hebben het navigatie pakket Skydemon op onze iPad staan waarop tijdens de vlucht alle informatie over de route, het weer en NOTAMs beschikbaar is. We missen de Garmin G1000 glass cockpit helemaal niet zo. We hebben onze eigen glass cockpit mee!
Nu is het aan mij om ons naar Charleston executive te vliegen. Sietse onderhoud het radiocontact met de verschillende verkeersleiders onderweg.
Op Charleston parkeren we de kist voor de lunch. Nadat we door de marshaller naar de juiste plek zijn gedirigeerd vragen we bij de FBO waar we het beste een hapje kunnen eten . We krijgen verschillende route beschrijvingen mee; en ook een auto waarmee we de restaurants kunnen bereiken. Het wordt een prachtige Dodge Charger en Sietse kruipt grijnzend achter het stuur. Na een pizza weer terug naar het veld en stappen we weer in ons toestel. Tanken is nog niet nodig; we hebben ruim voldoende aan boord om Cape Fear te halen.
Het derde en laatste stukje van die dag is voor Sietse. We vliegen van Charleston naar Cape Fear, daar zullen we gaan overnachten. Dit stuk van de route leidt ons langs de schitterende oost kust van de VS. We zien onderweg veel eilandjes, bossen, moerassen en prachtige huizen die soms aan het strand gebouwd zijn.
Op Cape Fear gooien we gelijk de beide tanks van de Cessna vol; het zal gaan regenen vannacht en waar brandstof zit kan geen condens ontstaan. Water in de tanks wil je onderweg zeker niet hebben. En daarnaast hebben we morgen een lange vliegdag op het programma staan dus kan het geen kwaad extra reserves bij ons te hebben.
In het FBO gebouw vraagt de eigenaar (een voormalige Airforce One piloot) hoelaat we denken de volgende dag te willen vertrekken we geven aan dat dat rond 9 uur à half 10 zal zijn. Vervolgens geeft hij ons de sleutels van een nogal uit de kluiten gegroeide Lincoln Navigator met acht stoelen en beschrijft de mooie plekjes en goede restaurants van het eiland. In het hotel even opgefrist en daarna na Dead End Fish Factory waar we ons tegoed hebben gedaan aan een lekker biertje en een gegrilde snapper.
De volgende ochtend worden we vroeg wakker; het regent pijpestelen. De weerberichten geven aan dat het regengebied voorlopig nog wel zal blijven hangen. We besluiten naar het veld te gaan en daar te bekijken of het vliegbaar is. De bewolking hangt er hoog en een beetje regen is niet echt een probleem. Meestal is het zicht in de regen stukken minder, maar ook dat viel erg mee. We besluiten te vertrekken en na een half uur vliegen wordt het droog; het viel erg mee. We worden al vrij vroeg ingelicht over de te nemen route de militaire gebieden waar we onderdoor wilden vliegen blijken actief en we worden er omheen geleid. We moeten nog wel even zoeken op de kaart waar het reporting point is. Nadat we die gevonden hadden konden we onze route aanpassen zodat we om de oefen gebieden heen vlogen. Na ruim twee uur vliegen kwamen de Outer banks in zicht. De landingsbaan zelf ligt achter de bomen, die zag ik pas later verschijnen. Met flink wat turbulentie op final zet ik het toestel neer op wat ik inmiddels al heilige grond ben gaan noemen. We parkeren de kist en lopen naar het gebouwtje dat door AOPA is neergezet. Er is een pilot’s facility waar computers staan. Wat je daar verder mee kan doen weet ik niet, want ze hadden geen internet. Alleen een printer waarop je een certificaat kon afdrukken. Helaas deed de printer het niet…
We lopen naar de plek waar het monument staat en vandaar naar de rails vanwaar de Wright Flyer de eerste meters maakte. Alles staat met grote gedenk stenen aangegeven en er is een museum waar iemand de eerste vliegpogingen staat toe te lichten. We lopen weer om het grote monument heen naar de kist, we spreken af dat we na de start nog even een rondje om het monument maken en dan enroute naar Lumberton. We hebben nog twee lange vluchten voor de boeg.
